سَلجوقیان

پندهائی از قابوسنامه عنصرالمعالی باب هفتم: ۱- ای فرزند خویشتن را به راستگویی معروف کن، تا جایی که اگر به ضرورت دروغ گفتی(خدای نکرده) از تو بپذیرند. ۲- ای فرزند سخن چهار نوع است: یکی نه دانستنی است و نه گفتنی (سودی به حالت ندارد). دوم: هم دانستنی است و هم گفتنی (کلام خدا و اولیا و پارسایان). سوم: گفتنی است ولی نا دانستنی است (صلاح تو در آن است) و چهارم: دانستنی است و ناگفتنی (عیب دوست و محتشمی بر تو معلوم شود و باید خموش ماند) و بهترین این چهار نوع همان دومی است. غیر این سخن مگو. ۳- و اما ای پسر افراط را شوم دار. ۴- فرزندم آرام سخن بگو و به آهسته سخن گفتن عادت کن. ۵- ای پسر به دانستن رازی که سودی به تو نمیرساند و به تو ارتباط ندارد رغبت نکن. ۶- فرزندم جز با خود راز خویش مگو و اگر گفتی دیگر رازش مخوان. ۷- فرزندم سرد سخن مباش که سخن سرد تخمی است که از او دشمنی روید. ۸- فرزندم اگرچه دانایی, ولی خویش را نادان شمر تا دَر آموختن بر تو باز و گشاده بماند. ۹- فرزندم اگر چه سخن دان باشی ولی کمتر از آنچه می دانی سخن بگو تا به وقت گفتار وا نمانی. ۱۰- بسیار دان کم گو باش، نه کم دان بسیار گو. ۱۱- فرزندم خاموشی دوم سلامت است و بسیار گفتن دوم بی خردی. ۱۲- کسی که بسیار حرف میزند اگرچه خردمند باشد مردمان او را بی خرد شناسند، و نادان اگر خاموش بماند مردم سکوت او را نشانه ی خردش می دانند. ۱۳- هر چند ,پندهائی,قابوسنامه,عنصرالمعالی ...ادامه مطلب