طبق تعریف بانک جهانی: سوبسید و یا یارانه، سود اقتصادی است که معمولاً دولتها به تولیدکنندگان کالا برای تقویت بازار رقابتی کشورها پرداخت میکنند و این یارانهها ممکن است مستقیم یا غیرمستقیم باشد. همچنین یارانهها به دو نوع یارانههای صادراتی و یارانههای داخلی کشورها تقسیم میشوند. یارانههای صادراتی مساعدههای قابل تفویض در نزد شرکتهایی است که دولت به شرط صادرات محصولاتشان این یارانهها را در اختیار این شرکتها قرار میدهد. یارانههای داخلی کشورها نیز کمکی است که به صورت غیر مستقیم به مردم پرداخت میشود.
دیدگاه سازمان تجارت جهانی در مورد یارانه: ۲ عنصر اصلی در یارانه وجود دارد: ۱- کمک مالی ۲- نفع؛ مطابق ماده یکم اگر دولت با یک رکن عمومی درون قلمرو یکی از اعضاء، اقدام به پرداخت کمک مالی به صنعتی بکند به نحوی که موجب نفع بردن صنعت از آن کمک مالی شود، یارانه اعطا شده است.
کمکهای بلاعوض به تولیدکنندگان و مصرفکنندگان برخی از کالاها و خدمات: پرداخت کمک مالی (یارانه) میتواند دلایل مختلفی داشته باشد، مانند پایین نگه داشتن سطح قیمت (از طریق قدرت خرید واقعی خریداران) یا حفظ روند تولیدی یک کالای معین. یکی از خصوصیات عمده کمک مالی که با پرداختهای انتقالی از سوی دولت تفاوت دارد، آن است که در اغلب موارد هدف پرداخت از یارانه، حفظ قیمتهای کالاها و خدمات نهایی، در سطحی پایینتر از هزینه تأمین عوامل تولید است. پرداخت یارانه میتواند، از طریق تحریف قیمتهای بازار و هزینه تولید، منجر به تخصیص نامطلوب منابع گردد. هرچند که این امکان وجود دارد که این اختلالات را جبران کند (از طریق آثار خارجی) و حتی میتوان از پرداخت یارانه در جهت حمایت از صنایع نوزاد استفاده کرد. این امکان وجود دارد که با استفاده از ابزارهای جایگزین که اثرات سوء یارانه را در برندارد جهت تحقق این اهداف استفاده کرد، مانند حمایت مستقیم درآمدی از طریق نظام جمعآوری مالیات.
سوبسید: کمک، کمک مالی، اعانه، امداد، کمک مالی یا معادل آن که به یک خدمت داده شود گرچه از نگاه سود این خدمت اقتصادی نباشد ولی از حیث رفاه عمومی لازم است. از بخشها و کمکهای رایگان مالی که دولت به دستگاه تابعهٔ خود به منظور کمک به یک خدمت عمومی میدهد نیز به همین نام یاد میشود.
بیشتر یارانهها توسط دولت برای تولیدکنندگان یا توزیعکنندگان در یک صنعت، برای جلوگیری از رکود آن صنعت یا جلوگیری از افزایش قیمت تولیدات آن یا برای ترغیب به استخدام نیروی کار بیشتر اعطا میشوند. مثالهای آن یارانههایی است که برای حمایت از صادرات، یا بهمنظور پایین نگهداشتن هزینهٔ زندگی برای برخی خوردنیها، یا برای افزایش تولید مزارع و رسیدن به خودکفایی در تولید غذا پرداخت میشوند.
اگرچه از دیدگاه اولیه خرج کردن دولت از مبالغ بودجه عمومی کشور جهت افزایش قدرت خرید جامعه، نوعی عمل غیراقتصادی است (زیرا علاوه بر اینکه سودی برای دولت ندارد بلکه ضرر اقتصادی هم دارد)، اما در کل این فرایند دارای نکات بسیار مثبتی است که مهمترین آن افزایش رفاه عمومی جامعه است. یارانهها میتوانند با رقابتی ساختن مصنوعی کالاها و خدمات داخلی در مقابل واردات، بهعنوان شکلی از حمایتگرایی یا محدودیت تجاری باشند. همچنین یارانهها میتوانند در بازارها خلل ایجاد کنند و هزینههای اقتصادی بزرگی را تحمیل کنند.
+ نوشته شده توسط وحید صمدپور شهرک در و ساعت |
سَلجوقیان...
ما را در سایت سَلجوقیان دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : vahidsamadpour بازدید : 153 تاريخ : پنجشنبه 21 دی 1396 ساعت: 23:41