گیاهان هم احساس درد و رنج می کنند!

برای لحظاتی احساس فصل تابستان و بوی چمن، که تازه قطع شده را تداعی کنید. برای بسیاری از مردم این بویی دلنشین و لذت بخش می باشد. اما این عطر و بو، نشانه های یک داستان کاملاً متفاوت و غم انگیز برای چمن است.

بویی که ما را با چمن قطع شده پیوند می دهد، در واقع یک زجر و ناراحتی شیمیایی است که توسط گیاهان برای خواهش و التماس از مخلوقات نزدیک خود، برای نجات آنها استفاده می شود تا خبر دهند که مورد حمله ی حشرات یا تیغه های ماشین چمن زنی قرار گرفته اند. گیاهان برای محافظت از خود، رگباری از واکنش های مولکولی را بکار می گیرند.

گیاهان از این ارتباطات شیمیایی برای مسموم کردن دشمن، هشدار به گیاهان اطراف از خطرات احتمالی و یا جذب حشرات مفید برای انجام خدمات مورد نیاز، استفاده می کنند.

ما می دانیم که گیاهان می توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند؛ اما آیا این به معنای آن است که گیاهان درد را نیز احساس می کنند؟ خب؛ این یک سناریوی نگران کننده برای دوستداران گیاه خوار است و شاید جواب این سوال برای آنها اشتها آور نباشد! شما می توانید همین الان با نظر محققان آشنا شوید.

به گفته محققان در موسسه فیزیک کاربردی دانشگاه بن آلمان، گازهای آزاد شده از گیاهان معادل گریه از درد می باشد. محققان با استفاده از میکروفون لیزری، امواج صوتی تولید شده توسط گازهای آزاد شده از گیاهان را – زمانی که آنها قطع یا زخمی شدند – ضبط کردند. اگرچه برای گوش انسان قابل شنیدن نیست، اما راز صدای گیاهان نشان می دهد که خیار زمانی که بیمار است، جیغ می زند و گُل زمانی که برگ هایش قطع می شود، ناله می کند.

همچنین شواهدی وجود دارد که گیاهان می توانند صدای خورده شدن شان را بشنوند. محققان دانشگاه میسوری کلمبیا نشان دادند که گیاهان صدای جویده شدن خود توسط کرم ها را می فهمند و در مقابل آن واکنش نشان می دهند. گیاهان به محض اینکه صداها را می شنوند با چند مکانیزم دفاعی پاسخ می دهند.

برخی دیگر از محققان شواهدی از این سیستم ارتباطی پیچیده (انتشار صدا از طریق گاز زمانی که گیاه در تهدید است) دارند که نشان دهنده سیگنال های احساس درد می باشد. اما گروهی بر این باورند؛ از آنجایی که گیاهان مغز ندارند، نمی توانند درد را احساس کنند. با این حال بیشتر دانشمندان حدس می زنند که گیاهان می توانند رفتار هوشمندانه ای حتی بدون در اختیار داشتن مغز از خود نشان دهند. همانطور که آنها بدون مغز رشد می کنند و می توانند مسیر خود را برای اجتناب از موانع تغییر بدهند؛ که این گونه فعالیت ها ناشی از یک شبکه بیولوژیکی (زیست شناختی) پیچیده از طریق ریشه به برگ و ساقه است. این شبکه کمک می کند تا گیاهان تکثیر شوند، رشد کنند و زنده بمانند.

جالب است بدانید درختان در جنگل می توانند حمله حشرات را به بستگان خود هشدار دهند. یکی از دانشمندان ایزوتوپ کربن رادیو اکتیو به درختان صنوبر تزریق کرد و دید که در عرض چند روز کربن، درخت به درخت و به تمام درختان آن منطقه تا ۳۰ متر مربع فرستاده شده بود.

دانشمندان متوجه شدند که درختان بالغ با هم ارتباط برقرار می کنند و مواد مغذی را از طریق ریشه برای نهال هایی که در نزدیکی شان هستند به اشتراک می گذارند تا آنها به اندازه کافی بلند شوند و قد بکشند. تحقیقات نشان می دهد، صحبت کردن با گیاهان به رشد بهتر آنها کمک می کند؛ همچنین در خصوص ارتباط گیاهان با یکدیگر بیش از ۵۰ مطالعه علمی صورت گرفته است و محققان دریافته اند که گونه های مختلف گیاهان می توانند با یکدیگر صحبت کنند.