چگونه رنگ ها را می بینیم؟

شاید برایتان جالب است بدانید که در واقع کار چشم دیدن نیست بلکه چشم فقط تحت تاثیر نور و عوامل خارجی دیگر قرار می گیرد. سپس این مغز است که عمل دیدن را انجام می دهد.

زمانی که یک تصویر از راه چشم به مغز مخابره می شود، سلول های مغز درباره ی آن جسم و خصوصیاتش قضاوت می کنند. بنابراین، برای اینکه مغز چیزی یا رنگی را بتواند ببیند، اول باید تصویری را از طریق چشم دریافت کرده باشد.

ساختمان چشم ما طوری است که هفت رنگ را در یک منشور شیشه ای تشخیص می دهد. این رنگ ها عبارتند از: قرمز، نارنجی، زرد، سبز، آبی، نیلی و بنفش.

در چشم ما دو دسته از سلول ها برای تشخیص رنگ ها فعالیت دارند:

1. سلول های استوانه ای شکلی که در اطراف شبکیه ی چشم هستند و فقط روشنی و تاریکی را تشخیص می دهند.

2. سلول های مخروطی شکلی که در وسط شبکیه قرار گرفته اند و موج مخصوص هر یک از رنگ ها را نیز دریافت می کنند.

به همین جهت است که ما می توانیم رنگ های گوناگون را تشخیص بدهیم و مشاهده کنیم.

چشم چگونه رنگ ها را به درون خود راه می دهد؟

علم هنوز جواب قانع کننده ای برای این سوال پیدا نکرده، اما ممکن است فرضیه ی «یانگ – هلم هولتس» این مشکل را تا اندازه ای بر طرف کرده باشد. طبق فرضیه او، چشم دارای سه رشته اعصاب است. رنگ های اساسی و اصلی نیز سه رنگ هستند: قرمز، سبز و بنفش مایل به آبی.

حال اگر هر سه رشته از این اعصاب در یک زمان و به یک اندازه تحت تاثیر نور خارجی قرار گیرند، ما رنگ سفید را مشاهده خواهیم کرد. ولی اگر نور سبز بیشتری وارد چشم ما شود و در نتیجه اعصاب سبز ما را بیشتر تحت تاثیر قرار دهد، در این زمان رنگ سبز را خواهیم دید، و هنگامی که نور زرد وارد چشم می شود، اعصاب مربوط به رنگ های سبز و قرمز هر دو با یکدیگر تحریک می شوند و در نتیجه ما رنگ زرد را ملاحظه خواهیم نمود.